Światowa Organizacja Zdrowia oszacowała, że w 2014 roku ponad 600
milionów ludzi spełniało kryteria otyłości. W 2011 roku ponad 30% osób
poddanych przeszczepowi nerki miało wskaźnik masy ciała (BMI) 35 kg/m2
albo wyższy. Szereg ostatnich badań potwierdziło związek między
nadwagą/otyłością a ważnymi chorobami współistniejącymi u pacjentów po
przeszczepie nerki. Podobnie jak w przypadku operacji niezwiązanych z
przeszczepami, częstość występowania powikłań związanych z ranami i tkankami miękkimi
jest zwiększona po przeszczepie, podobnie jak częstość występowania opóźnionej
funkcji przeszczepu. Wydaje się, że te dwie kwestie przyczyniają się do
dłuższego pobytu w szpitalu w porównaniu z normalnym BMI. Wydaje się, że w
populacji osób otyłych częściej występuje cukrzyca posterydowa oraz gorsze
wyniki paneli kardiologicznych. Wpływ otyłości na przeżycie pacjentów po
przeszczepie nerki pozostaje kontrowersyjne...
Wczesne doświadczenia z
(otwartym i laparoskopowym) pomostowaniem żołądka Roux-en-Y i laparoskopową rękawową resekcją żołądka potwierdzają doskonałą utratę wagi (w zakresie
50%-60% utraty nadwagi w ciągu 1 roku), ale eksperci zalecają potrzebę dalszych
badań. Długoterminowe niedobory składników odżywczych pozostają problemem, co też
może wpływać niekorzystnie na wchłanianie leków immunosupresyjnych.
Rozejście się rany występowało u średnio 23,8% otyłych biorców narządu. Najwyższą zgłoszoną częstość rozejścia się rany, wynoszącą 36%, odnotowano u pacjentów charakteryzujących wskaźnik masy ciała BMI > 35 kg/m2 . W dwóch badaniach klinicznych odnotowano wyższy odsetek krwiaków wśród otyłych biorców nerki.
W dwóch badaniach odnotowano zróżnicowane wskaźniki nowych zachorowań na
cukrzycę po przeszczepie (NODAT) wynoszące 9% i 36%. W badaniu z udziałem 167
biorców przeszczepu nerki NODAT rozwinął się w pierwszym roku po przeszczepie u
64 pacjentów (38,2% badanych). Istotnymi czynnikami rozwoju cukrzycy po
przeszczepie narządu są:
a) wiek > 50 lat w momencie
przeszczepu
b) obwód talii u mężczyzn > 94 cm oraz u kobiet > 80 cm.
Co ciekawe, kilka krótkoterminowych badań wykazało poprawę kontroli glikemii i parametrów cukrzycowych po konwersji w protokole immunosupresji z takrolimusu (Tac) na cyklosporynę (CsA). BMI jest jednak ważnym czynnikiem ryzyka rozwoju zaburzeń glikemii. Jednocześnie długoterminowe przyjmowanie Prednizonu w dawce 10mg na dzień i wyższej wpływa znacząco na ryzyko rozwoju cukrzycy posterydowej.
Podwyższone BMI pacjenta poddanemu operacji przeszczepienia nerki wiąże się z większą ilością powikłań związanych z przeszczepieniem i obawami o gorsze wskaźniki przeszczepu i przeżycia pacjentów. W niedawnej analizie 51927 dorosłych biorców przeszczepu nerki zarejestrowanych w bazie danych USRDS (1988-1997) ekstremalne wartości BMI (niedożywienie < 18 oraz otyłość > 36) były istotnie związane z gorszym przeżyciem pacjentów i krótszym czasem przeżycia graftu.
Wczesne ryzyko utraty przeszczepu (według modelu proporcjonalnego hazardu Coxa) jest w grupie biorców z BMI < 18 oraz BMI > 36 kg/m2.
Przyrost masy ciała po przeszczepie może stanowić szczególnie niepokojący czynnik ryzyka powikłań potransplantacyjnych. W 20-letnim badaniu obserwacyjnym kohorty 1810 pacjentów zastosowano model proporcjonalnego ryzyka Coxa z dostosowaniem do czynników ryzyka powikłań sercowo-naczyniowych celem określenia względnego ryzyka zgonu i niepowodzenia transplantacji. Wyniki wskazały, że każdy przyrost BMI o 5 kg/m2 w pierwszym roku po przeszczepieniu przyczynił się do dodatkowego względnego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych oraz utraty przeszczepu. Względne ryzyko zgonu i niepowodzenia przeszczepu u pacjentów z BMI > 30 wynosiło 1,39 (95% CI: 1,05; 1,86). W badaniu obejmującym 292 biorców przeszczepu nerki analiza wieloczynnikowa wykazała, że wzrost BMI o > 5% przyczynił się do współczynnika ryzyka zgonu dla rocznej utraty przeszczepu wynoszącego 2,82.
Ryzyko powikłań w miejscu operowanym i powikłań w tkankach miękkich jest zwiększone u osób otyłych w porównaniu z biorcami z nadwagą lub osobami nieotyłymi ( tj . BMI < 30). Jednocześnie przeżywalność pacjentów i graftu jest gorsza u biorców BMI z niedowagą ( tj . < 18,5). Skrajne wartości BMI nie powinny same w sobie stanowić przeciwwskazanie w kwalifikacji do operacji przeszczepienia nerki. Nie mniej jednak konieczna jest indywidualna ocena ryzyka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz